Rozdział 2 Magda, czy ja o czymś nie wiem?

                                             Madzia, masz dedyka za trucie mi dupy przez cały dzień!
                                                                      * * * * * * *
Obudziłam się o szóstej trzydzieści. Nienawidzę wstawać, pomyślałam. Nienawidzę również: poniedziałków, wtorków, miętówek, lukrecji, psów i natrętnych ludzi. Poczułam jak coś ciepłego z cichym plaskiem paca mnie po twarzy. Ze złością zerknęłam na to "coś". Ową rzeczą była zwisająca z łóżka na de mną ręka Connora, który mruczał coś na kształt "Jam jest Jack Sparrow, wyskakuj z ciastek". Ok, nie będę wnikać co mu się śni. Po cichu wstałam, wzięłam swój plecak i poszłam się ubrać do łazienki. Padło na pierwszy lepszy podkoszulek i jakieś rurki. No i oczywiście moje ukochane 14-to dziurkowe  glany. Umyłam zęby i wyszłam z łazienki. Wzięłam swój nowy miecz i podkradłam się z nim do Connora. Już miałam do dźgnąć (nie, no co wy nie jestem mordercą! Chciałam go tak ukłuć dla zabawy) gdy przy sąsiednim łóżku zobaczyłam... Magdę. Leżała wtulona w Travisa a jemu to najwyraźniej nie przeszkadzało bo sam przytulał ją dość mocno.
-Mavis, fuj.- mruknęłam dość cicho by nikt mnie nie usłyszał, po czym wyszłam na świrze powietrze. Wyszłam przed domek z zamiarem posiedzenia na werandzie, ewentualnie przejścia się po obozie. Zdecydowałam się na to drugie. Idąc oglądałam swój miecz, gdy poczułam uderzenie, silny ból głowy i że mój glan w coś trafia.
- Auć!- krzyknęłam.
- Aua! Masz mocne buty!
Spojrzałam w górę. A to kogo zobaczyłam nie napawało mnie optymizmem. Facet miał może piętnaście lat. Opalony, krótkie, blond włosy z podniesioną grzywką i przeszywające, niebieskie oczy. Był wysoki i no... idealny. Dosłownie. Przynajmniej z wyglądu. No był by idealny, gdy by nie to, że na policzku miał czerwony ślad, zapewne po bliskim spotkaniu z moim glanem. Czy mówiłam już jak bardzo kocham te buty? Wyciągnął do mnie rękę a ja jej nie przyjęłam i wstałam o własnych siłach.
- wiem.
-Jestem Jason Grace, syn Jupitera. Tak w ogóle to przepraszam że na ciebie wpadłem. -cholera, nie dość że przystojny to jeszcze dżentelmen!
- Jupitera? -spytałam, zapominając na chwilę o mojej złości- ale Jupiter jest rzymski. Z tego co wiem, to jesteśmy w Greckim obozie.
- no tak, ale ja jestem z Rzymskiego obozu.
- super. -mruknęłam. Odwróciłam się i już miałam odejść gdy usłyszałam jego głos.
- A ty? Jesteś nowa, prawda? Nie widziałem Cię tu...
- taaak, jestem nowa.
- a zdradzisz mi jak się nazywasz?
- Daria. Nie określona.
-a nazwisko?
- nie musisz znać.
- ale nalegam.
- niech ci wystarczy imię, ewentualnie możesz mi mówić Shadow.
- to ja wolę Daria. Z kąd masz ten miecz? -wskazał na mój nowy nabytek.
- niech cię to nie interesuje i obyśmy się więcej nie spotkali.
Chłopak uśmiechnął się tajemniczo po czym odszedł. Zaraz, gdzie ja jestem? Gdzie jest domek Hermesa? Z zaciśniętymi zębami zawołałam.
- Grace! Pomożesz mi znaleźć domek Hermesa?!
Odwrócił się z szerokim uśmiechem.
- jasne, chodź tędy.
Szliśmy w milczeniu. Po kilku minutach, które ciągnęły się jak godziny doszliśmy do jedenastki.
- dzięki- wybąkałam.
- nie ma za co. Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy.
- a jak wręcz przeciwnie.- on się uśmiechnął a ja weszłam do domku. Okazało się, że wszyscy już wstali.
- hej Daruś, idziemy na śniadanie. A tak w ogóle to gdzie byłaś? -po słowie "Daruś" nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć z kim mam, przyjemność rozmawiać.
- byłam się przejść po czym kopnęłam jakiegoś dupka w twarz.
Zaśmiał się, po czym razem wyszliśmy bo jak się okazało Ewa i Madzia poszły już z Travisem.
- a kim był owy dupek?
- aa, jakiś syn Jupitera...
- Jason Grace?! Kopnęłaś Jasona Grace'a?!
- no, chyba tak.
Zgiął się ze śmiechu.
- Piper cię zabije!
- Piper?
- jego dziewczyna. Jeśli cię nie zabije to przyśle ci kwiaty!
Pod czas gdy Connor wciąż się zaśmiewał, usiedliśmy przy stole Hermesa. Odszukałam wzrokiem Madzię i Ewę. Pierwszej posłałam złośliwe spojrzenie a drugą zmiażdżyłam wzrokiem za to, że na mnie nie poczekała.
- yyy, Connor. Jak my mamy zamówić to śniadanie?
- musisz pomyśleć czego chcesz do jedzenia i do picia. Byle bez alkoholowe.
Tosty i sok wiśniowy. Na moim talerzu pojawił się tost a w szklance czerwony napój. Po jedzeniu Chejron wstał i uciszył obozowiczów.
-Herosi, chciałem powitać trzy nowe obozowiczki: Ewę Czyżewską, Magdę Kasińską i Darię, wszystkie są nie...
Nie dokończył. Nad głową Ewki rozbłysł pomarańczowy kaduceusz. Chejron ukłonił się Ewce (która swoją drogą miała ciekawą minę). Ewa zamarła z ręką w portwelu Travisa.
- Ewo Czyżewska, córko Hermesa, witamy Cię.

                                           * * * * * * * *
- Connor, jesteś idiotą!
- ale fajnym idiotą!
- owszem, co nie zmienia stwierdzonego wcześniej faktu!
Darłam się na cały głos. Zapytacie pewnie dla czego? Cóż, gdy domek Hermesa miał ściankę do wspinaczki (taka duża, skała plująca lawą i trzęsąca się cały czas) Connor "przypadkiem" połaskotał mnie pod szyją w konsenkwencji czego spadłam z wysokości pięciu metrów.
- jakie mamy teraz zajęcia?
- szermierkę z Hefajstosem.
- z tym Bogiem?
Zachichotał.
- nie cioto -przez te kilka godzi od których się znamy cały czas obrzucamy się na zmianę wyzwiskami, nie żeby mi to przeszkadzało.- z domkiem Hefajstosa, z jego dziećmi.
- a dużo ich?
- ośmioro.
- to dużo. Ej, Magdaa- zwróciłam się do przyjaciółki celowo przeciągając ostatnią literę- a co ty robiłaś w łóżku Travisa?
Nie wiem kto był czerwieńszy: Magda czy Travis który przypadkiem wszystko usłyszał.
- no bo ja...
- czyli wychodzę na godzinę a ty już pakujesz się komuś do łóżka? -zapytałam z drwiącym uśmieszkiem.
- nie twoja sprawa!
- no, chyba jednak moja.
- no bo kurdę koszmar miałam i Travis akurat nie spał, i podłoga była zimna więc.
- ok, nie tłumacz się. Rozumiem. Ale jeśli -tu zwróciłam się do Travisa z groźną miną- złamiesz jej serce to przysięgam, że urządzę ci taką jesień średniowiecza...
Przełknął głośno ślinę.
- r-rozumiem.
Ja, Connor i Ewa jednocześnie wybuchliśmy śmiechem. Po chwili dołączyła do nas Magda z Travisem. Jeny, to są chyba jedyni ludzie przy których się śmieję. W takim radosnym nastroju szliśmy na szermierkę. Oczywiście Ewa i Magda musiały wybrać sobie broń. Bracia poprowadzili nas do czegoś w rodzaju przerośniętej szopy po czym zajęli się pomaganiem w doborze broni. Ja sama adoptowałam mały, srebrny sztylecik i srebrny łuk, które po powiedzeniu Erre zmieniał się w srebrny łańcuch który przypina się do spodni (coś w rodzaju zestawu). Po żmudnych poszukiwaniach Ewa przygarnęła długą spahtę (miecz kawaleryjski) a Magda niewielki, złoty sztylet. Kilka minut później zjawiły się dzieciaki
Hefajstosa. Mnie kazano walczyć z niejakim Leonem Valdezem.
- hej, jest tu jakiś Leo Valdez?!
- tak, to ja. -uśmiechnął się do mnie chudy chłopak, o rysach latynoskiego elfa, ciemnych oczach i tego samego koloru włosach.
- a ty jesteś Daria.
- we własnej osobie.
- to co, walczymy, tak?
- chyba tak.
Wyciągnęłam swój czarny miecz, i mruknęłam
- erre
W mojej lewej ręce zmaterializował się srebrny sztylet a na ramieniu łuk i kołczan. Ręce Leona zapłonęły ogniem i zmaterializował się w nich żelazny młot. Kurde, Thor zstąpił na ziemię, pomyślałam. Zapytacie z kąd potrafię strzelać z łuku i walczyć mieczem? Na wakacjach nad morzem pewien gimnazjalista uczył mnie posługiwania się drewnianym mieczem, sztyletem i łukiem. Nauka nie poszła w las, tym bardziej że często z nudów strzelałam do celu. Błyskawicznie naciągnęłam strzałę na cieniciwę i wystrzeliłam. Zapewne trafiła by w niego gdy by nie to, że się przeturlał. Wypuściłam jeszcze dwie strzały. Na próżno. Dopiero trzecia trafiła go w ramię (miał szczęście że grot był tępy). Skrzywił się z bólu po czym rzucił we mnie kulą ognia. Uchyliłam się przed nią po czym z podniesionym mieczem ruszyłam do ataku. Chłopak zrobił to samo. Mój miecz i jego młot się skrzyżowały. Uśmiechnęłam się złośliwie po czym kopnęłam go (warto wspomnieć, że moje glany mają metalowe czubki) w czułe miejsce. Jęknął z bólu i upadł na kolana, a ja poczułam swąd palonego ubrania. Okazało się że Leo podpalił mi koszulkę którą szybko ugasiłam. Leo wydawał się równym gościem więc podałam mu rękę i pomogłam wstać.
- dobrze walczysz, jesteś nowa?
- tak, i ty też.
- Leo- podał mi rękę którą nie chętnie uścisnęłam.
- Daria.
- hej, to ty kopnęłaś Jasona?
- tak, a co -powiedziałam "dumnie" wypinając pierś.
- to mój najlepszy przyjaciel.
- acha. Co nie zmienia faktu że jest dupkiem.
Leo zachichotał.
- chyba tylko ty tak uważasz.
- i dobrze.
- jakie masz teraz zajęcia?
- chyba ceramikę, a ty?
- ściankę do wspinaczki. To cześć.
- na razie.
Podeszłam do Connora, który kończył swoją walkę.
- wygrałeś?
- tak, a ty?
- remis.
- widziałem jak podpalił ci koszulkę- spojrzał na osmaloną dziurę i zachichotał.
- hej, to nie moja wina. Urywamy się z ceramiki?
- czytasz mi w myślach. Nienawidzę paprać się w glinie.
- A idziemy z Ewą?
- proponowałem jej to ale stwierdziła, że skoro już wie kto jest jej boskim ojcem, to chce wypróbować co takiego potrafi.
- a Travis i Magda?
- pojęcia nie mam.
- eh, to idziemy sami, a gdzie idziemy?
- do lasu?
- a po co? tylko drzewa, krzaki i trawa.
- i potwory. Są tam potwory, to idziemy?
- możemy iść, tylko uzupełnię kołczan.
Okazało się, że kołczan sam się uzupełnia. Po cichu weszliśmy w las, ja z naciągniętą strzałą a Connor z uniesionym mieczem. Szliśmy tak przez jakieś piętnaście minut aż tu nagle wyskoczył na nas piekielny ogar. Żył kilka sekund. Gdy tylko go dostrzegliśmy w jego piersi utkwił pęk strzał, a w karku ziała wielka dziura po mieczu Connora. Gdy ogar rozsypał się w pył przybiliśmy piątkę.
- głodna jestem. Wracamy.
- wedle rozkazu -Connor zasalutował i już mieliśmy zawracać gdy by nie to, ze usłyszeliśmy jakieś przytłumione głosy. Wyjrzeliśmy z za krzaków, a mój wzrok skierował się na leśną polanę. Na owej polanie Magda i Tarvis... całowali się. Patrząc na syna Hermesa miałam ochotę użyć łuku. Kurde, od kiedy to Madzia migdali się z pierwszym lepszym facetem?!

                                                     * * * * * * * *
Madzia, nie bij!*chowa się w kącie i zasłania zdezorientowanym Connorem* Wiem, że nie było twojej perspektywy, w nn będzie. Jeszcze raz proszę: NIE BIJ!!!!

~ Shadow